Drodzy bracia biskupi, kapłani i diakoni! Umiłowani w Chrystusie bracia i siostry!

Bł. Jan Paweł Wielki w Tryptyku rzymskim pisze, że kto chce znaleźć źródło, orzeźwić wargi źródlaną wodą, zakosztować misterium początku musi iść ku górze (por.I,2). Przywołuję tę myśl, zapisaną przez mego Konsekratora, stając u początku pasterskiego posługiwania w Kościele katowickim. Ten początek wziął się z wielu innych początków, o których nie sposób dzisiaj, w tym miejscu, nie wspomnieć: w Wielki Czwartek 1973r. w tej katedrze przyjąłem święcenia prezbiteratu z rąk biskupa Herberta Bednorza, które zapoczątkowały kapłańską drogę mego życia; w Objawienie Pańskie roku 1998, przez apostolski gest dłoni i modlitwę Papieża Polaka, spoczęła na mnie pełnia kapłaństwa, co oznaczało zarazem początek pasterskiej posługi w Kościele tarnowskim i powszechnym. I wreszcie dziś – kolejny początek: z woli Ojca Świętego Benedykta XVI wstępuję w dzieje archidiecezji katowickiej jako jej kolejny, szósty w historii, pasterz. Idąc po stopniach świętej liturgii ku górze, ku światłom domu Ojca, według wskazówek Tryptyku, odnajdujemy ostateczne: Źródło i Początek  wszechrzeczy – samego Boga w Trójcy Jedynego; u Jego stóp ze wzruszeniem i wdzięcznością składam pokornie wszystkie początki mego życia i posługiwania; w tym dzień mojego chrztu w bielszowickiej parafii p.w. św. Marii Magdaleny.

Za podstawową zasadę trzeba przyjąć zdanie Pawła VI: In liturgia nihil est parvum (W liturgii nie ma niczego nieznaczącego). Oznacza to, że śpiewy mszalne są istotnym elementem Mszy, dlatego nie mogą być przypadkowe! OWMR 367 mówi: „Przy wyborze śpiewów między czytaniami oraz pieśni na wejście, na przygotowanie darów i na Komunię należy zachować przepisy podane w odpowiednich miejscach (por. nry 40-41, 47-48, 61-64, 74, 86-88).” Odnosi się to do wszystkich, którzy odpowiadają za dobór pieśni, także animatorów muzycznych. Argumenty za wykorzystaniem jakiejś pieśni muszą mieć charakter merytoryczny, nie mogą to być argumenty typu: „to nam dobrze wychodzi”, „tylko to umiemy zaśpiewać”, „to się spodoba”, „tym się popiszemy przed ludźmi”.

Ojciec Święty Benedykt XVI mianował arcybiskupem metropolitą katowickim biskupa tarnowskiego Wiktora Skworca.

Nominacja nie była zaskoczeniem. Biskup Skworc był od dłuższego czasu wymieniany wśród kandydatów na następcę abp. Damiana Zimonia, który 25 października ukończył 77 lat i po ponad 26 latach posługi biskupiej w archidiecezji katowickiej odchodzi na emeryturę.

Do niedawna myślałam, że kryzys w Kościele jest raczej medialnym wynalazkiem, wyciąganym sezonowo z braku ciekawych tematów pomiędzy wyborami, powodzią a budową autostrad, ewentualnie przy okazji co ciekawszych wystąpień zacnych przedstawicieli naszego Episkopatu. Błogą nieświadomość zakłóciła mi jednak lektura pewnego forum, poświęconego liturgii. Z przerażeniem odkryłam, że przyszło mi żyć nie tylko w czasach wielkiego kryzysu ekonomicznego, ale i totalnej liturgicznej zapaści. W bogatej dyskusji na forum pojawiają się różne głosy. Tradycjonaliści utrzymują na przykład, że to Vaticanum Secundum wraz z odejściem od „naturalnego języka Kościoła” i zwróceniem kapłana w stronę ludu zapoczątkował erę liturgicznej zagłady, a rozwiązaniem problemu może być tylko przywrócenie formularza przedsoborowego. Powiało grozą… 

W codziennej obserwacji życia codziennego i jego wpływu na liturgię  coraz częściej dostrzegam rozluźnienie zasad i obyczajów. Coraz więcej samowoli, a może wolności(?) w interpretacji dokumentów Soboru Watykańskiego II. Jako osoba związana z liturgią od wielu już lat w parafii św. Jadwigi Śląskiej w Chorzowie pozwolę sobie na pokazanie pewnych zachowań przenoszonych z życia do liturgii.